Skip to content

Posts tagged ‘Matteo Fargion’

Oct 2

An Intellectual Vaudeville With Its Eccentricities: Cheap Lecture and The Cow Piece by Jonathan Burrows and Matteo Fargion

Funda Özokçu

This is a performance about composition in general and where it goes, and perhaps more importantly how it comes about and why, although it doesn’t pretend to answer all or any of these questions.1

It may, however, help to explain why Jonathan Burrows found himself experimenting with words and music after 13 years dancing with the British Royal Ballet, and to know that Matteo Fargion is an Italian composer from London with quite a broad perspective on ways of making music with just about anything you can think of, including 12 model cows. Because this is also a performance about choreography, although probably not in the athletic, tumbling, sprint-around-the-stage-and-nose-dive-for-the-floor sense. Unless the cows get totally beyond the performers’ control of course. And they just might.

Primarily, though, it is a performance about grasping things in a lecture. Here it comes now. Watch closely, the special effects are quite expensive. Read more

Oct 2

Cheap Lecture and the Cow Piece

Rümeysa Kiger

Even though Jonathan Burrows and Matteo Fargion confess from the very beginning of “Cheap Lecture” that they don’t know what they are doing, and that whatever they are doing is stolen from John Cage’s writing style in “Lecture on Nothing,” they beautifully direct the audience from obscurity to illumination, not just by spoken word but also with their relaxed approach.

Two performers stand in front of microphones and read a text rhythmically and let the pages fall to the ground one by one, while some parts of the text also appear on a white screen in the background. When the calm and warm attitude of the performers meets with their sometimes deeply philosophical and other times absurd movements and suggestions, the viewer has to choose between either trying to catch every element that could possibly be important or relaxing and letting the show flow. Read more

Oct 2

Absürd Performans ve Anlamın Rastlantısallığı

Hande Topaloğlu

Jonathan Burrows ve Matteo Fargion’un Cheap Lecture’ı (Ucuz Konuşma) John Cage’in “Hiçbir Şey Üzerine Konuşma” adlı eserine sözlü müzikli bir uyarlama olarak görülebilir. Gerçekten hiçbir şey üzerine ve aynı zamanda her şey üzerine olan bu metin, ritmik bir müzik eşliğinde büyük bir ustalıkla ve keyifli vurgularla okunduğunda bildiğimiz bütün “derslerden” çok daha zevkli bir hal alıyor. Kabul etmekten, korkuya, akıştan, gündelik hayata kadar aslında bir çok şeyden bahsedilen bu metinden ne anlamam gerekiyor gibi soru akla geldiğinde ise cevabının metinde gizli olduğunu görüyoruz. Her önerme karşıtıyla, her soru cevabıyla, her duygu meşruiyeti ve gayrimeşruiyetiyle birlikte sunuluyor. Ucuz Konuşma’nın bu yapısı tam da John Cage’i ve onun düşüncelerini aklımıza getirdiğimizde belli bir açıklık kazanıyor.

Read more

Oct 2

Aradaki Çağrışımlar: Cheap Lecture and The Cow Piece

Ekin Tokel

Sahneye yerleştirilmiş iki mikrofonun arkasına geçip seyirciyi hazmedilemeyecek kadar çok sözcüğe boğan Cheap Lecture’ın yaratıcıları Jonathan Burrows ve Matteo Fargion, alanı çağrışımlarınızın sizi taşıyabileceği kadar yayılan bir meydan okumayla çıkıyorlar karşımıza. Üstelik bu meydan okumanın sırrı verdikleri “ders”in içeriğinde değil, onların bu derse karşı tavırlarında gizli.

Cheap Lecture’ın başat malzemesi sözcükler. Ancak bazen felsefi içerikli cümlelerde bütünleşen bazen de saçmalar halinde boşluğa dağılan bu sözcükler, anlamın temel taşları olarak değil, sahneye taşınan müziğin notaları olarak kullanılıyor. Sözcüklerin ellerinde tuttukları kâğıt destelerindeki partisyona sıkı sıkıya bağlı kalıyormuşçasına sese dökülmesi de; hem kendilerinin de çalıntı olduğunu beyan ettiği sözcükler üzerindeki otoritelerini yıkıyor, hem de dilin bir alıntılama olduğu teorilerine gönderme yapıyor. Sıraları geçtiğinde sahne ortasında biriken yığına savrulan her kâğıtta, geçicilikleri ve araçsallıklarıyla bu hurdalığa gömülüyor sözcükler. Sahne gerisindeki ekrana yansıtılan metin parçacıkları, sözcüklere görece kalıcı bir ortam oluştursa da, belli bir anlam takip etmeyen bu görseller, bu kez de sözcükleri eşlikçi bir fona indirgiyor. Read more

Oct 2

‘We don’t know what we’re doing and we’re doing it’

Özge Derman

5.iDANS kapsamında 1 Ekim Cumartesi günü Garajİstanbul’da izlediğimiz İngiliz Kraliyet Balesi’nde 13 yıl dansetmiş Jonathan Burrows ve besteci-müzisyen Matteo Fargion’un yeni ortak çalışmaları Cheap Lecture (Ucuz Konuşma) (2009) ve The Cow Piece (İnek Parçası) (2009) müzik ve dansın buluşma noktalarındaki beklenmedik yollara işaret ediyor.

John Cage’in Lecture On Nothing (Hiçbir Şey Üzerine Konuşma) (1959) metninden beslenerek ortaya çıkardıkları ritmik performansları ile, “yapmak ve söylemek” arasındaki bağlantıyı bize anlamlandırılması gereken bir dolu ifade ile kurmayı başarıyorlar. Bu ifadeler fiziksel hareketlere dayanan edimler olarak değil, hızlı, ritmik ve müzikal ifadeler olarak ortaya çıkıyor. İzleyici; müzik, zaman, mekan, düşünceler, boş eller, sessizlik, dans ve akış üzerine bildirimlerde boşlukları doldurmaya, bir bütün yaratmaya çalışırken; iki sanatçı yavaş yavaş sözlerini eklemlendirerek konuşmalarını netliğe kavuşturmaya başlıyorlar. Read more

May 29

Speaking of Time

Noémie Solomon

Speaking Dance
Jonathan Burrows & Matteo Fargion

Do these two dancers share the same time, or do they hold to their own time? What are the benefits of sharing time, and what are the benefits of ignoring each other’s time?
-Jonathan Burrows

Sitting next to each other, the two dancers begin as suddenly as deliberately. “Right. Left. Right. Left. Right.Left.RightLeftRightLeft…” The spoken words alternate, overlap, brush against each other; they create subtle and complex tempos, speeds and rhythms. “Right Left Right Left Right Left Right Stop.” In a constant play with each other’s time, and with that of the audience, the synchronized utterances arise in distinct yet ever shifting patterns, creating instances of singular melodies, of joyous dissonance, of cadenced silences.

Speaking Dance (2006) is the third opus marking a fruitful collaboration in which Jonathan Burrows and Matteo Fargion astutely explore through a series of intimate duets the intersections between dance and music, composition and temporality. Their thoughtful and humorous meditations operate at the frontier between the virtual and the actual; perception and the imaginary. If the first two pieces — Both Sitting Duet (2002) and Quiet Dance (2005) — dealt mostly with the dancing gesture and systems of movement, Speaking Dance is primarily concerned with the verbal gesture. Throughout the piece, the two performers create a series of minute and complex rhythms with the use of banal words and speech acts. Proposing singular modalities of composition and of attitudes towards time, Burrows and Fargion then astutely work to modify, vary and recompose them, playing incessantly with the interaction and perception of time. The dance thus speaks to the spectator’s expectations, expanding a possible range of responses. These experimentations not only blur the musical and choreographic score, but explore temporal lapses that activate new perceptive mechanisms and leaps into the imaginary. As it take hold of speeds, ruptures and slowness, this meticulous spectacle of choreographed polyphony shapes an accumulation of meanings, a dispersion of language.

Embodying a thoughtful balance between rigor and casualness, banality and virtuosity, the performance shapes itself through a series of expressive acts. Filled with “linguistic gesticulations,” the choreography radically refigures what dance can be; its structure, essence and perhaps most importantly its mode of interaction with music. Rhythm, which emerges as the proportion of motion, re-imagines the manifold relations between dance and music. Opening possibilities for multiples ways of interacting, for an equal and fruitful dialogue, this play of rhythm across words and movements counters our assumption of the flow of time. Rhythm arises not as a formal alternating, but rather as an alternative organization of the dancing subject. What Speaking Dance thus proposes is a performative dancing body figuring itself via rhythmic gestures. Rhythm here speaks of dance as intimacy, friendship, temporality or absurdity; of dance as joyous mode of arrhythmia.